Συναρτησιακός προγραμματισμός και η γλώσσα Lisp

Ο συναρτησιακός προγραμματισμός (functional programming) βασίζεται στην αποτίμηση συναρτήσεων αντί για την εκτέλεση εντολών. Προγράμματα βασισμένα στο συναρτησιακό προγραμματισμό είναι γραμμένα με βάση συναρτήσεις που αποτιμούν βασικές τιμές. Μια συναρτησιακή γλώσσα προγραμματισμού υποστηρίζει και ενθαρρύνει το συναρτησιακό προγραμματισμό.

Βασικά χαρακτηριστικά του συναρτησιακού προγραμματισμού είναι:

οι συναρτήσεις ως παράμετροι,
o ράθυμος υπολογισμός (lazy evaluation),
η αναφορική διαφάνεια (referential transparency).

Ορισμένες γνωστές συναρτησιακές γλώσσες προγραμματισμού είναι οι:

Erlang
Haskell
Hope
Lisp
Miranda
ML
Scheme

Οι βασικές ιδέες της γλώσσας Lisp αναπτύχθηκαν από τον John McCarthy το 1956 σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα για τεχνητή νοημοσύνη. Στόχος του McCarthy ήταν η ανάπτυξη μιας αλγευρικής γλώσσας επεξεργασίας λιστών για έρευνα στην τεχνητή νοημοσύνη. Ανάμεσα στα έτη 1960 και 1965 υλοποιήθηκε η διάλεκτος Lisp 1.5 η οποία τη δεκαετία του 1970 είχε οδηγήσει στις διαλέκτους MacLisp και InterLisp. Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 οι Sussman και Steele Jr. ανέπτυξαν τη διάλεκτο Scheme με βάση ιδέες από τη σημασιολογία των γλωσσών προγραμματισμού. Στη δεκαετία του 1980 έγινε προσπάθεια για ενοποίηση των διαλέκτων της Lisp κάτω από το πρότυπο της Common Lisp.